FWB (cut ep.2)

Friends with Benefits

(cut ep.2)

        “ไปอาบน้ำแล้วมานอน”

“ไม่” 

พูดจบฝ่ามือหนาทั้งสองก็พุ่งเข้าจับไหล่บางก่อนจะกดร่างเล็กลงกับฟูกนุ่ม ชานยอลไม่รอให้คนที่ตัวเล็กกว่าตั้งตัวหรือพูดเอ่ยอะไรทั้งสิ้น เขาขึ้นไปคร่อมตัวแบคฮยอนเอาไว้ เท้าแขนเท้าขาปิดทุกช่องทางหนี

แบคฮยอนจากที่ง่วงอยู่ในตอนแรกบัดนี้เรียกได้ว่าตื่นเต็มตา ร่างเล็กไม่ทันได้อ้าปากพูดก็โดนริมฝีปากอุ่นร้อนของคนบนร่างประทับลงมาอย่างไร้ความอ่อนโยน เสียงหวานอื้ออึงอยู่ในลำคอ เขาต้องการอากาศ ชานยอลเล่นจูบลงมาโดยไม่ทันให้ตั้งตัวเช่นนี้เขาจะหายใจทันได้อย่างไร

“อื้อ”

ผละออกมาเพียงไม่ถึงวิก็ไล่บี้จูบซอกคอขาวพร้อมทั้งขบเม้มจนขึ้นรอยแดงจางๆ ร่างเล็กก้มมองก็เริ่มรู้สึกถึงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นของตัวเองเช่นกัน เขาเงยหน้ากอบโกยอากาศเข้าปอด แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงหนักขึ้นเมื่อผิวกายด้านล่างปะทะเข้ากับไปเย็นจากเครื่องปรับอากาศ

กางเกงนอนผ้าลื่นสีอ่อนถูกถอดออกให้ลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า คนตัวเล็กยึดไหล่หนาเอาไว้ก่อนจะบรรจงใช้เท้าทั้งสองข้างเขี่ยมันออกเนื่องจากรู้สึกเกะกะ แบคฮยอนเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตตัวโคร่งและถอดมันออกอย่างชำนาญมือ ปาร์คชานยอลเลิกงุ่นงานกับซอกคอของคนตัวเล็กก่อนจะผละตัวเองออกมาเพื่อถอดเข็มขัดหนังออก

“เสื้อนายหายไปไหนล่ะ” เสียงเล็กแกล้งถามหยอก คนตัวใหญ่กว่าแสยะยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก “แล้วกางเกงนายที่อยู่ที่พื้นล่ะว่าไง?”

ปาร์คชานยอลจะไม่ยอมให้เขาชนะเลยสักครั้งสินะ หลังจากถอดอะไรตามต้องการเสร็จเรียบร้อยปาร์คชานยอลหันมาทิ้งสายตาไว้ที่คนตัวเล็ก ขอสาบานเลยว่าเขาจะไม่มีวันยอมให้ใครเห็นภาพเดียวกับเขาในตอนนี้เด็ดขาด ใบหน้าหวานบวกกับผมยุ่งๆที่ไม่ถูกเซ็ตนั่น ไหนจะไหล่ขาวที่โผล่พ้นเสื้อนอนมาอีก “ไม่ปิดไฟหรอ”

แน่นอนว่าไร้คำตอบให้กับคำถามนั้นและมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรในตอนนี้ ร่างสูงโน้มตัวลงจูบเด็กช่างถามอีกครั้งหนึ่งและครั้งนี้เขาจะทำให้แน่ใจว่าแบคฮยอนจะหมดแรงจนไม่ถามอะไรไร้สาระอีก 

ไม่มีการขัดขืน ทุกการกระทำล้วนเป็นไปด้วยความเต็มใจ แบคฮยอนรู้สึกว่าแต่ละสัมผัสที่เกิดขึ้นโดยปาร์คชานยอลนั้นล้วนพรากมโนสำนึกของเขาไปทีละน้อย เรามีอะไรกันมาก็หลายครั้งแต่เหตุใดวันนี้เขารู้สึกเหมือนว่าอีกคนมีอะไรในใจที่ไม่ยอมพูดมันออกมา

จนตอนนี้ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ยังไม่ผละออกจากกันเลยด้วยซ้ำ สะดุ้งเฮือกเมื่อมือสากบีบคลึงเข้าที่กลางลำตัว แบคฮยอนกัดริมฝีปากล่างกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้ มือบางจิกลงกับไหล่หนา ชานยอลช้อนสายตาเจ้าเล่ห์มองคนที่นอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่าง

เวลาผ่านไปไม่ถึงนาทีร่างทั้งสองร่างก็ตระกองกอดกันโดยไร้พันธนาการจากอาภรณ์ เนื้อแนบเนื้อเปรียบเสมือนเชื้อเพลิงชั้นเยี่ยมที่ปลุกปั่นไฟแห่งความต้องการ คราวนี้แบคฮยอนดึงตำแหน่งคนคุมเกมส์กลับมาด้วยการอาศัยจังหวะพลิกตัวขึ้นไปอยู่ด้านบน ร่างเล็กก้มตัวลงไปคลอเคลียบริเวณแผงอกกำยำ

เรียวลิ้นร้อนไล่โลมเลียจนเกิดความแฉะชื้นขึ้นทั่วบริเวณ แบคฮยอนจับมือหนาทั้งสองข้างที่เอาแต่วางอยู่นิ่งๆราวกับไม่รู้หน้าที่มาประคองไว้ที่เอวคอดของตัวเอง ปาร์คชานยอลในตอนนี้ได้แต่กร่นคำสบถออกมาเบาๆ เขามีอารมณ์ชะมัด ไม่รู้ว่าเพราะฤทธ์แอลกอฮอล์หรืออะไรแต่ตอนนี้เขาอยากจะขย้ำแบคฮยอนให้จมเตียง

คนตัวสูงหลุบสายตามองร่างของคนที่ค่อยๆผละตัวลงต่ำก่อนจะอ้าปากรับความใหญ่โตเข้าไป ศีรษะทุยผงกขึ้นลงเป็นจังหวะ ปาร์คชานยอลไม่มั่นใจว่าในตอนนี้คนตรงหน้าอยากทำให้เขาเป็นบ้าหรืออย่างไรแต่มันได้ผลอย่างน่าเชื่อ กรามคมขบเข้าหากันจนนูนขึ้นเป็นสัน กลุ่มผมสีเข้มผงกเร็วขึ้นจนเกิดเสียงกระแทกจากการเสียดสีของท่อนเนื้อ โพรงปากอุ่นๆของแบคฮยอนกับฟันซี่เล็กทำเขาจะเสร็จอยู่รอมร่อ

“อา...” ปาร์คชานยอลรู้สึกราวกับสมองของเขากลายเป็นสีขาวโพลน จังหวะที่เร็วขึ้นนั้นกำลังจะพาเขาไปแตะจุดสูงสุด แบคฮยอนจิกมือลงกับต้นขาแกร่งเพิ่มความเร็วเข้าไปอีกจนสุดท้ายน้ำสีขาวขุ่นก็พลันพุ่งฉีดเข้ามาในโพรงปากของแบคฮยอน ร่างเล็กค่อยๆคายแท่งเนื้อออกจากริมฝีปากเผยให้เห็นน้ำรักผสมน้ลายที่ขุ่นเขรอะอยู่บริเวณส่วนหัว 

ปาร์คชานยอลดันเพื่อนตัวเล็กลงให้นอนราบอย่างเบามือ สายตาทั้งสองคู่ประสานกันผ่านแสงอันน้อยนิดจากโคมไฟหัวเตียง ปาร์คชานยอลเกลียดชะมัดที่เขาไม่สามารถมองแบคฮยอนได้ด้วยแววตาที่เพื่อนมองกัน ไม่เคยเลยสักครั้ง

มือหนาเอื้อมไปปิดโคมไฟจนห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด บัดนี้เหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและกลิ่นเทียนหอมที่เจ้าของห้องแสนโปรดปราน ฝ่ามือหนาค่อยๆเลื่อนลงต่ำ กอบกุมชักรูดส่วนกลางลำตัวของร่างบาง ความร้อนรุ่มบริเวณฝ่ามือของชานยอลเปรียบเสมือนไฟที่ลนให้ขี้ผึ้งอย่างเขาละลายกลายเป็นน้ำตาเทียน

“อื้อ ช--ชานยอล”

“รู้สึกรึยัง” แบคฮยอนตัวสั่นราวคนเป็นไข้ยามเสียงทุ้มของปาร์คชานยอลมาหยุดที่ข้างใบหูของเขาพร้อมทั้งยังเพิ่มจังหวะให้เร็วและแรงขึ้น ชานยอลย้ำการกระทำอยู่เช่นนั้นอย่างเพลินมือ รู้สึกดียามได้ยินเสียงครางหงิงออกมาจากลำคอ 

อีกครั้งที่คนตัวเล็กต้องปลดปล่อยเสียงครางหวานออกมาอย่างห้ามไม่ได้ น้ำขาวขุ่นฉีดพ่นออกมาจากอวัยวะนุ่มนิ่มที่ชานยอลปลุ่กปั่นจนเต็มไม้เต็มมือ ร่างเล็กบิดกายเร่ากับความเสียวซ่านที่ได้รับ มันทั้งทรมานแต่ก็มีความสุขไปในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกเหมือนปาร์คชานยอลกำลังจะฆ่าเขาให้ตายเลย ให้ตาย ทำไมเซ็กส์วันนี้มันถึงดีแบบนี้นะ

ไม่รอให้พักหายใจหายคอนาน ปาร์คชานยอลก็ออกคำสั่งกับอีกคนทันที “หันหลัง”

“อ่อนโยนหน่อยไม่ได้รึไง”

“แล้วจะเอาท่าไหน” แบคฮยอนที่เริ่มโวยวายกลายเป็นใบ้ไปทันที ถามจริง ปาร์คชานยอลเป็นโรคบุคลิกสองขั้วหรือยังไง เดี๋ยวก็อ่อนโยนเดี๋ยวก็เย็นชา ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชินแต่แบคฮยอนแค่หมั่นไส้ก็เท่านั้น

“ไม่รู้แหละ--อ๊ะ!” เมื่อไม่ได้รับคำตอบภายในเวลาที่ต้องการ คนปากหนักก็จัดการพลิกตัวคนที่เอาแต่พูดจาอ้อแอ้ให้หันหลังแอ่นโค้งโดยไม่ไถ่ถามอะไรต่อให้มากความ 

แก้มก้นลูกพีชกลมกลึงทั้งสองลูกถูเข้ากับหน้าขาของคนที่ยันตัวอยู่ทางด้านหลัง แบคฮยอนไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นแต่เขาได้ยินเสียงอีกคนขำคิกคักออกมาเบาๆ รู้สึกราวกับว่ากำลังจะหมดความอดทนทุกเมื่อยามร่างเล็กแกล้งแอ่นบั้นท้ายมาเสียดสีส่วนกลางลำตัวของเขา ปาร์คชานยอลจัดการชัดรูดเอ็นกายแข็งขืนอย่างเร็วไว มืออีกข้างก็ไม่อยู่เฉย บีบขยำเข้าที่เนื้อเนียนซึ่งน่าฟัดให้เป็นรอย

จ่อส่วนหัวเข้ากับช่องทางรักที่ก่อนจะบรรจงดันเข้าไปอย่างใจเย็น

“เบาๆนะ” 

น้ำเสียงโทนอ่อนเอ่ยราวกับร้องขอ ไม่ใช่การมีอะไรกันครั้งแรกจึงไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะยาก แต่ถึงอย่างงั้นปาร์คชานยอลก็ยังอยากมั่นใจว่าเขาไม่ได้รุนแรงกับแบคฮยอนไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ตาม “ครับ”

สะโพกสอบหมุนควงอยู่เช่นนั้นโดยที่ยังไม่ได้สอดเข้าไปจนสุดแม้ใจจริงเขาอยากจะกระแทกอีกฝ่ายใจจะขาด เพราะไม่ได้มีอะไรกันมาสักระยะหนึ่งเขาจึงกลัวว่าแบคฮยอนจะเจ็บหากพรวดพราดเร็วไป

“ขอเข้าไปอีกได้ไหม”

“อื้อ” เสียงหวานรับคำเมื่อปาร์คชานยอลถามอย่างอ่อนโยน 

คราวนี้เมื่อมั่นใจว่าช่องทางอ่อนนุ่มเริ่มชินตัว เขาก็จัดการดันแกนกายที่ขยายตัวเต็มที่เข้าไปจนสุดลำจนส่วนโคนซึ่งมีไรขนอ่อนๆเสียดสีเข้ากับผิวบั้นท้ายเนียนละเอียดของแบคฮยอน ทั้งคู่ครางต่ำออกมาอย่างปลดปล่อย ราวกับความอดทนที่กักเก็บมานั้นได้มลายหายสิ้น

แบคฮยอนเป็นคนเริ่มขยับก่อน ร่างเล็กโยกตัวไปหน้าหลังเป็นจังหวะให้ความเป็นชายของปาร์คชานยอลสอดใส่เข้ามาในตัวเขาจนเรียกได้ว่าเป็นส่วนเดียวกัน แม้จะอยู่ในความมืดแต่เสียงลมหายใจหอบหนักและเสียงในลำคอที่แหบพร่าของปาร์คชานยอลยามสบถออกมาเบาๆนั่นก็สามารถบ่งบอกได้ดีว่าอีกคนคงพอใจไม่น้อย

ด้านปาร์คชานยอลก็รู้ดีว่าบัดนี้ใบหน้าสวยนั่นคงเหยเกอยู่ไม่น้อยเมื่อส่วนหัวของเขากระแทกเข้ากับด้านในของตัวเอง สะโพกกลมกลึงถูกประคองไว้ด้วยมือหนาทั้งสองข้างขณะที่เอวสอบก็เร่งจังหวะกระแทกถี่ขึ้น

“ช—ชานยอล อ๊ะๆๆ”

“อืม แบคฮยอน” ผลัดกันเรียกชื่ออีกฝ่าย ร่างเล็กถูกเอ็นอุ่นกระแทกสอดใส่จนตัวโงนเงนไปตามแรง เหงื่อกาฬผุดพลันไหลลงมาตามสรรพางค์ของทั้งคู่ ผ้าปูที่นอนที่เพิ่งเปลี่ยนไปถูกดึงจิกดึงทึ้งจนยับยู่ยี่ไม่เหลือเค้าเดิม 

ชานยอลอัดสะโพกซอยถี่เข้ามาได้อย่างไม่รู้จักเหนื่อย แม้แบคฮยอนจะรู้สึกราวกับกำลังจะถูกพรากลมหายใจแต่ก็ไม่คิดจะห้ามอีกฝ่ายให้หยุด

“อะ--อา!!” คนตัวเล็กปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สองขณะที่คนด้านหลังก็ยังไม่หยุดย้ำความเป็นชายเข้ามาในตัวเขาจนสุดท้ายชานยอลก็เร่งจังหวะถี่รัวก่อนจะกระแทกช่องทางหวานนั้นเป็นครั้งสุดท้ายและแช่ค้างไว้แบบนั้น “อ่าห์!” 

น้ำพันธ์ที่ฉีดพ่นเข้าสู่ช่องทางนั้นแบคฮยอนสามารถสัมผัสถึงมันได้เป็นอย่างดี ปาร์คชานยอลครางต่ำเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงเพราะอยากจะมองร่างบางที่ตอนนี้ตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่ภายใต้อาณัติของเขาเต็มทน สายตาคมคร้ามไล่มองร่างเปลือยเปล่าที่แดงไปทั้งตัว ขาแข้งขาวเนียนทั้งสองข้างยังคงสั่นระริกจากกิจกรรมเมื่อครู่ 

ค่อยๆถอนเอ็นอุ่นออกมาจากทางรักที่ถูกกระแทกย้ำจนขึ้นสีชมพูระเรื่อ แบคฮยอนครางกระเส่า เขาสัมผัสได้ถึงของเหลวขาวขุ่นที่ไหลจากช่องทางอ่อนนุ่มของเขาลงมาจนถึงซอกขาทั้งสองข้าง ใบหน้าสวยหวานที่มีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมาตามขมับซุกลงกับหมอน 

“ทำเป็นเขิน”

“ไม่ได้หน้าด้านเหมือนนายนะ” เด้งตัวคว้าผ้าห่มมาปกปิดร่างกายเอาไว้ทันทีที่มีสติ