[OS] Enamour
“ทำไมไม่ทำล่ะครับ”
แน่นอนว่าแบคฮยอนต้องรู้อยู่แล้วว่าตนเองจะเจอกับอะไรถึงได้พูดออกไปเช่นนั้นเพราะทันทีที่จบประโยคร่างสูงก็เข้าจู่โจมเป้าหมายโดยการบดขยี้ริมฝีปากลงมาและดันตัวร่่างเล็กจนติดผนังทันที
“อื้อ...” ปาร์คชานยอลเป็นพวกอารมณ์สองขั้ว บางทีก็สุขุมจนน่าใจหายแต่ถ้าบทจะใจร้อนขึ้นมามันก็อย่าได้หวังว่าจะตามทัน ส่วนตัวแปรสำคัญก็มีอยู่ไม่กี่อย่าง ตอนนี้สำหรับเขาคือแบคฮยอน แบคฮยอนเท่านั้นจริงๆ
“คุณพูดเองนะ”
“ครับ ผมพูดเอง ด้วยปากนี้” เรียวนิ้วยกขึนมาจิ้มที่ริมฝีปากตัวเองด้วยหน้าตาทะเล้น แบคฮยอนกลายเป็นเด็กใจแตกไปเรียบร้อยแล้วสินะ
ในเมื่อได้รับคำยินยอมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเกรงใจ ลำแขนแกร่งที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามยกแบคฮยอนจนตัวลอย เรียวขาสวยเกี่ยวเข้าเอวสอบและมือก็รั้งลำคอเอาไว้ก่อนจะได้รับมอบจุมพิตดูดวิญญาณเป็นครั้งที่สอง คนตัวเล็กหลับตาลงไม่สนใจว่าตนเองจะถูกพาไปไหนเพราะตอนนี้เขาต้องการตักตวงความรู้สึกเติมเต็มจากผู้ชายตรงหน้า
เรียกได้ว่าหากปาร์คชานยอลเป็นโจร แบคฮยอนก็เป็นเหยื่อที่พร้อมจะถวายชีวิตและจิตวิญญาณให้โดยดุษฎี
ฟึ่บ
รู้ตัวว่าโดนพามาที่เตียงก็ตอนที่สัมผัสจากฟูกนุ่มประกบแนบทั่วแผ่นหลัง ร่างเล็กที่ถูกมอมเมาด้วยจูบปรือตามองคนด้านบน เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เราจ้องตากันโดยไม่มีใครหลบสายตาไปก่อน ปาร์คชานยอลสบถอะไรบางอย่างแต่เขาจับใจความไม่ค่อยได้เพราะหัวสมองมันทึบตื้อไปหมด สุดท้ายก็โดนระดมจูบอีกจนได้
มือเรียวสวยยื่นออกไปปลดกระดุมเสื้อนอนสีนิลของคนด้านบนออกทางแขน ชานยอลให้ความร่วมมือกับร่างบางเป็นอย่างดีโดยการยื่นแขนออกไปด้านหลังเพื่อให้แบคฮยอนถอดเสื้อได้สะดวกโดยที่ริมฝีปากไม่ได้ผละออกจากกันแม้แต่วิเดียว
เมื่อเสร็จจากคนตัวสูงก็เหลือเสื้อของแบคฮยอน ไม่ร้องขอให้ทำให้แต่ร่างบางไขว้มือจับชายเสื้อเพื่อจะถอดมันด้วยตนเองและปาร์คชานยอลก็เป็นคนยั้งมือนั้นเอาไว้ท่ามกลางสายตาไม่เข้าใจของอีกคน “ใจเย็นๆหน่อยสิ”
ลำตัวของคนแก่กว่าลดระดับลงมาก่อนจะใช้มือร่นชายเสื้อสีอ่อนขึ้นไปช้าๆ แบคฮยอนหลุบตามองกลุ่มผมสีดำที่ขยับอยู่บริเวณหน้าท้องแล้วก็ได้แต่หอบหายใจหนักเพราะความตื่นเต้น
“อ๊ะ!” อาจารย์คนเก่งลากลิ้นร้อนไปตามความแบนราบและผิวขาวเนียนที่เชื้อเชิญ ไล่ระดับสร้างความเสียวซ่านไม่หยุดหย่อนให้คนตัวเล็กได้จิกมือลงกับกลุ่มผม
ที่ไม่ให้ถอดเสื้อเพราะแบบนี้นี่เองสินะ
จากที่ควรเริ่มจากด้านบนลงมาด้านล่างแต่ปาร์คชานยอลทำให้เซ็กส์คราวนี้แตกต่างออกไป เขาไล่เลียผิวเนียนละเอียดขึ้นมาตั้งแต่หน้าท้องจนถึงยอดปทุมถันสีอ่อน มือหนาร่นกองเสื้อขึ้นมาจนถึงคอของอีกฝ่ายก่อนจะออกคำสั่ง “กัดเอาไว้ อย่าปล่อย”
แบคฮยอนทำตามโดยดีแต่มันช่างเป็นไปได้ยากเหลือเกินเมื่อโดนความอุ่นร้อนเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหว คนตัวเล็กบิดเร่าไปมา ร้องท้วงในลำคอเสียงอู้อี้เนื่องจากมีของอุดปากเอาไว้ “อื้อ! อ..”
ขยุ้มมือเข้ากับกลุ่มผมของชานยอลเบาๆเมื่อสัมผัสถึงการเพิ่มแรงขบเม้มไปที่ยอดอกตนเองจนเกิดเป็นสีแดง คนตัวสูงยังคงเล่นลิ้นอยู่กับยอดถันสีชมพูของแบคฮยอนขณะที่มือหนาก็เฟ้นคลึงสะโพกของร่างบางที่ปลุกอารมณ์กำหนัดในตัวชายหนุ่มได้อย่างดี
“อ..อาจารย์”
“ผมบอกว่าให้คุณกัดไว้”
แบคฮยอนส่ายหน้าพรืดเป็นคำตอบ ตัวเล็กยกแขนถอดเสื้อและโยนมันไปไว้สักแห่งบนพื้นห้องก่อนจะเป็นฝ่ายดึงร่างสูงเข้าไปจูบซะเอง มือหนาเคลื่อนต่ำปลดกระดุมกางเกงของแบคฮยอนและได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีเมื่อคนตัวเล็กก็แอ่นสะโพกให้ถอดมันออกทางข้อเท้าได้โดยง่าย
หัวกางเกงนอนผ้าดีถูกร่นตามลงมาจนกลายเป็นว่าร่างทั้งสองร่างตระกองกอดกันในสภาพเปลือยเปล่า เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียว นั่นทำให้ชานยอลเห็นเรือนร่างขาวเนียนของอีกฝ่ายซึ่งถูกไฟจากโคมระย้าสีนวลส่องกระทบ
สวยงามแลดูวิจิตรราวกับงานศิลปะที่มีชีวิต ทั้งน่าปกป้องและชวนทำลายให้สิ้นความเดียงสาในเวลาเดียวกัน
“อ๊า!!” คนใต้ร่างสั่นไหวทันทีที่ถูกโพรงปากหนาโอบอุ้มส่วนนั้นเข้าไป แบคฮยอนทั้งขลาดอายและเขิน กายเล็กบิดเร่าเนื่องจากความทรมานที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ชานยอลคายแท่งร้อนน้อยๆออกมาขณะช้อนตามองใบหน้าของเจ้าของ “อยากให้ผมทำต่อรึเปล่า?”
“อะ..”
“อะไรนะ?”
ชานยอลแกล้งเขาอีกแล้วและความอดทนของแบคฮยอนก็ไม่ได้มีมากพอ แบคฮยอนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ร่างเล็กขยำกลุ่มผมสีเข้มเป็นเชิงนวดคลึงก่อนปากสีพีชจะยอมรับออกไปอย่างไร้ยางอาย “ผมอยากให้อาจารย์ทำต่อ”
สนองให้โดยไม่รอเวลา ทั้งๆที่ยังสบตากันอยู่แต่ปาร์คชานยอลก็เลียริมฝีปากและอมส่วนนั้นอีกครั้ง ผงกศีรษะในจังหวะที่ทำให้พยอนแบคอยอนคลั่งจนปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในปากคนขี้แกล้ง
“อะ..อา!” กายบางยกสูงก่อนจะตกลงสู่ผืนเตียงพร้อมลมหายใจเหนื่อยหอบ สติเริ่มกลับมาบางส่วนถึงได้คิดว่าเขาไม่ควรเห็นแก่ตัว คนที่เพิ่งจะปรนเปรอไปให้ตกใจที่จู่ๆก็เป็นฝ่ายถูกผลักลงนอนกับเตียงหนำ
ซ้ำชั้นในท่อนล่างยังถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว
แบคฮยอนปลุกปั่นแก่นกายจนมันขยายใหญ่คับมือได้ในที่สุด มือนิ่มชักรูดพร้อมผงกศีรษะดูดดุนเลียส่วนนั้นจนมันฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำลายทำเอาคนตัวสูงสูดปากครางหวิวก่อนจะคำรามเสียงต่ำเมื่อคนตัวเล็กเล่นครอบมันเข้าไปสุดโคนจนเขาสัมผัสได้ถึงส่วนปลายที่ครูดเข้ากับฟันด้านใน
“อ่าห์!...แบคฮยอน” คนตัวโตเสยสะโพกย้ำจนอีกฝ่ายแทบสำลักก “อ..อาจารย์ชานยอลแกล้งผม”
เจ้าของชื่อคว้าร่างคนที่ปากบอกว่าโดนแกล้งแต่ใบหน้ากลับท้าทายขึ้นมานั่งทับบนตักให้ส่วนล่างบดคลึงกันเรียกเสียงครางหวานได้อย่างไม่ต้องแสดง “แบคฮยอน คุณสวยชะมัด”
“อ..อย่ามองขนาดนั้นสิครับ” จากที่กล้าก็กลายเป็นเขินอายจนตัวแทบแตกเมื่อสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของอาจารย์หนุ่มจดจ้องตัวเขาราวกับจะกลืนกินเข้าไปให้ไม่เหลือซาก
มันอาจจะฟังดูโรคจิต...แต่ปาร์คชานยอลมีอารมณ์ยามเห็นอีกคนยิ้ม ยิ้มชนิดที่ว่าปากเล็กๆนั่นเผยออกจนเห็นฟันซี่สวย จากที่ไม่ได้มีความคิดจะบอกความจริงอีกฝ่ายแต่แรกแต่เห็นทีคงเป็นในตอนนั้นในห้องเก็บผลงานที่เขาควบคุมสติตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
“เฮือก!” ตกใจที่จู่ๆก็โดนเหวี่ยงกลับลงมานอนติดฟูกพร้อมทั้งร่างหนาที่คร่อมทับตามมา แบคฮยอนยิ่งหน้าขึ้นสีเข้าไปใหญ่ยามใบหน้าคมคร้ามก้มลงมาซุกไซร้แผงอกขาวเนียนเพื่อทำรอย นัวเนียชิดใกล้โดยไม่ได้รู้เลยว่าอารมณ์ที่กำลังไต่ระดับอยู่ตอนนี้เกิดจากบางสิ่งที่กำลังพองโตเสียดสีกันไปมา
“ผมจะทำให้เบา...” เสียงแห่บสั่นราวกับคนพูดเองก็กำลังควบคุมอารมณ์เอ่ยขึ้นชิดใบหูชวนให้คนฟังตัวเบาหวิวก่อนจะรู้สึกเหมือนโดนมัจจุราชกระชากกลับลงมาที่เดิม “แต่ถ้าเจ็บก็ให้ร้อง”
“อือ...” เขาเห็นชานยอลชักรูดแก่นกายตัวเองที่เริ่มมีน้ำปริ่มออกมาจากส่วนหัว ถูกมันเข้ากับร่องก้นของคนตัวเล็กโดยมืออีกข้างที่ว่างก็ละเลงของเหลวขุ่นคลั่กให้ง่ายต่อการเตรียมพร้อม
“ร้องดังๆก็ได้”
“…”
“เพราะที่นี่...มีแค่ผมกับคุณ”
แบคฮยอนผวาโผจับลำแขนหนาเอาไว้เป็นหลักยึดเมื่อสะโพกถูกยกขึ้นมาวางบนหน้าขา ชานยอลมองภาพตรงหน้าด้วยสติที่แทบจะสิ้น ความอ่อนนุ่มที่เขาต้องการจะครอบครองมาโดยตลอดตอนนี้ได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แถมปาร์คชานยอลยังรู้อีกด้วยว่าหลังจากเวลานี้ไปเขาคงหลงแบคฮยอนอย่างโงหัวไม่ขึ้นแล้วแน่ๆ
ท่อนเอ็นแข็งขืนถูกดันเข้าไปช้าๆในช่องทางอุ่นร้อนซึ่งยังไม่ได้เตรียมพร้อมด้วยนิ้ว แบคฮยอนจิกคมเล็บเข้ากับแขนอีกฝ่ายพยายามกลั้นเสียงร้อง มันไม่ได้เจ็บราวจะขาดใจอย่างที่คิดภาพเอาไว้แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าจุกอยู่พอตัว
“อ่าห์ แบคฮยอน คุณ..”
“ล..ลึกอีกได้ไหมครับ” เด็กแก่แดดร้องขอความใหญ่โตให้เข้ามาในช่องทางของตนเองมากขึ้นอีก ท่าทางหน้าตาและน้ำเสียงแสนจะยั่วยวนทำให้ชานยอลไม่อยากจะทนต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียวแต่เขาก็ต้องใจเย็นไว้ก่อน
เมื่อเข้าไปจนสุดความยาวชานยอลก็ครางเสียงต่ำ ร่างกายของแบคฮยอนตอดรัดจนเขาแทบจะเสร็จอยู่ในที “เจ็บมากรึเปล่า”
“มัน...แน่น”
“แล้วชอบไหม?”
เพี๊ย!
“ถามอะไรครับเนี่ย!” ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อจางๆแสดงออกถึงความไม่พอใจและนั่นมันก็น่ารักจนชานยอลอยากจะจับมาฟัดจูบให้หนำใจ
ผ่อนลมหายใจทางริมฝีปากพลางควงสะโพกอย่างเนิบนาบให้เวลาคนใต้ร่างได้ปรับตัว แบคฮยอนกัดริมฝีปากบางจนห้อเลือดส่งผลให้คนมองต้องส่งนิ้วเข้าไปในปากเล็กนั่นแทนและแบคฮยอนในยามนี้ก็มีอารมณ์จนลืมคิดไปว่าท่าทางแก่แดดของตัวเองยามดูดอมก้านนิ้วราวกับมันคือแก่นกายของอาจารย์หนุ่มไม่ควรถูกนำมาใช้ตอนนี้เพราะมีแต่จะอันตรายกับตัวเอง
“อ๊ะ!” ดันความเป็นชายเข้าไปจนสุดความยาวก่อนจะถอนออกมาจนแทบหลุด ครั้งแล้วครั้งเล่าที่แบคฮยอนรู้สึกเหมือนถูกพรากลมหายใจ ชานยอลเพิ่มความเร็วมากขึ้นแต่ก็ไม่แรงจนเกินไปทั้งๆที่ข้างในของแบคอยอนนั้นขมิบตอดรัดเขาราวกับจะบอกว่าให้กระแทกเข้ามาแรงๆ
“อะ! อ๊ะ! อ..อาจารย์! อ๊า!” เสียงหวานครางไม่เป็นภาษายามใบหน้าคมคร้ามโน้มลงมาในระยะใกล้ขณะที่ส่วนล่างของเราทั้งคู่ยังคงเชื่อมติดกันอยู่ด้วยจังหวะที่เร็วแรงยิ่งขึ้น เสียงหยาบโลนจากแรงกระแทกกับน้ำเฉอะแฉะปนกันจนดังก้องห้องสี่เหลี่ยม
“อืม..แบคฮยอน จำได้ไหมที่ผมบอกว่าคุณจะเป็นแค่สองอย่าง”
“อ๊ะ..” แบคฮยอนจับใจความได้แต่เขาไม่มีสติพอที่จะตอบอะไรออกไป ชานยอลขบกรามเสยความใหญ่โตเข้าหาส่วนล้ำลึกจนสุดความยาว แบคฮยอนครางเสียงหลงเมื่อโดนย้ำจุดกระสัน
“อย่างแรก..”
“อื้อ! อ๊ะๆๆ”
“คุณจะเป็นงานศิลปะชิ้นที่ผมจะตั้งเอาไว้ตรงนั้น” ทั้งๆที่หัวเข่าถูกจับให้แยกออกจากกันจนมองเห็นของเหลวที่เปรอะเปื้อนอยู่ตามซอกขาขาวแต่ทำไมความเขินอายของแบคฮยอนถึงได้ไปตกอยู่ที่คำพูดของปาร์คชานยอลเสียได้
“อย่างที่สอง...”
“อ๊าาา”
“คุณเป็นของผม”
“อ..อาจารย์”
“ผมหลงคุณจะแย่อยู่แล้วแบคฮยอน” เรียวขาขาวถูกจับให้อ้าออกกว้าง คนที่ถูกมอมเมาด้วยคำพูดหวานหูเป็นต้องหน้าขึ้นสีจัดยามมองเห็นใบหน้าคมที่พรมจูบข้อเท้าเขาอย่างรักใคร่ทั้งที่ส่วนนั้นยังสอดใส่เข้ามาไม่หยุด แบคฮยอนเองก็อยากจะบอกเช่นกันว่าเขาเองก็หลงอาจารย์หนุ่มจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วเช่นกัน
“คุณเป็นงานศิลปะชิ้นที่สวยที่สุด..ของผม”
ชายหนุ่มวัยทำงานควงสะโพกพลางสูดปากครางอย่างพอใจยามมองความเป็นชายที่ผลุบเข้าผลุบออกในช่องทางสีระเรื่อที่ถูกกระแทกซ้ำๆ ก่อนจะเลื่อนระดับสายตาลงมองร่างบางที่ไถลไปกับเตียง
“ผ..ผมเป็นของอาจารย์” ไม่ได้พูดเอาใจแต่ตอนนี้แบคฮยอนรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ปาร์คชานยอลเป็นพ่อมดหรืออย่างไรกัน ทำไมเขาถึงรู้สึกราวกับตกอยู่ในมนตร์สะกดของคนตรงหน้าถึงเพียงนี้ แบคฮยอนรู้สึกราวกับร่างกายของเขาเป็นของปาร์คชานยอลไปแล้วจริงๆ
บัดนี้เรือนร่างสีน้ำนมของแบคฮยอนก็เปรียบเสมือนขี้ผึ้งที่ไม่ว่าจะโดนอาจารย์หนุ่มสัมผัสตรงไหนก็พร้อมจะหลอมละลายติดมือไปด้วยทุกเมื่อ เด็กน้อยถูกปรนเปรอด้วยจุมพิตรักอีกคราขณะที่มือหนาก็ชักรูดส่วนกลางลำตัวของคนตัวเล็กเพื่อช่วยคลายความทรมาน
“อื้อ! ม ไม่ไหวแล้ว!”
“จะเสร็จแล้วหรอ” แบคฮยอนหลับตาพยักหน้า ทำตัวเป็นเด็กแก่แดดไม่ทิ้งรอยเมื่อเลือกที่จะเด้งสะโพกเข้าหาความแข็งขืนจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นกว่าเดิม ชานยอลเสยแท่งเอ็นของตัวเองเข้าหาช่องทางของแบคฮยอนพร้อมทั้งเร่งความเร็วชนิดที่ว่าสามารถพรากลมหายใจคนใต้ร่างได้
“อ๊ะ! อาจารย์ครับ”
“คุณชอบรึเปล่า..อ่าห์”
“ช..ชอบครับ”
เมื่อช่องทางของตัวเองกลืนกินส่วนนั้นของชานยอลเข้าไปทั้งหมดแบคฮยอนก็รู้สึกเสียวซ่านปานจะขาดใจจนเผลอตอบคำถามตามใจปาก ความขลาดอายในตอนแรกถูกถอดทิ้งไปพร้อมกับกองเสื้อผ้า คนตัวเล็กลุกขึ้นโผเข้ากอดร่างกำยำทั้งที่ส่วนล่างยังคงกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุด เผลอข่วนเล็บเป็นรอยยาวบนแผ่นหลังและคิดว่ามันต้องขึ้นรอยในวันรุ่งขึ้น
แบคฮยอนครางเสียงกระเส่า เป็นฝ่ายขย่มตัวสู้กับความแข็งขืนของชานยอลเอง มือหนาฟ้อนเฟ้นสะเปะสะปะไปทั่วผิวขาวจนเกิดรอยแดง ลิ้มรสกับสัมผัสที่เข้ามาอย่างล้ำลึกจนต้องงับฟันคมลงกับลาดไหล่กว้างพอให้ได้ยินเสียงทุ่มต่ำของชานยอลเบาๆ
“อ๊ะ! ผ..ผมจะเสร็จแล้ว” เร่งจังหวะขึ้นอีกเมื่อคนตัวเล็กกระซิบแบบนั้นที่ข้างหู ชานยอลสัมผัสได้ถึงความแสบที่แผ่นหลังแต่ก็เลือกที่จะมองข้ามมันไปและประคองคนตัวเล็กลงนอนบนเตียง จับขาสองข้างขึ้นพาดบ่าพร้อมขบกรามมองลูกชายของตัวเองที่ถูกกลืนกินเข้าไปจนมิดด้าม
ทั้งคู่เงยหน้าครางสูดรับอากาศเข้าปอดก่อนจะกระตุกเกร็งพร้อมกันยามเดินทางมาถึงจุดหมาย
“อ๊า!! แบคฮยอน!”
“อื้อ! อาจารย์!!! อ๊าาาาาา”
เสียงครางต่ำคำรามดังเมื่อจังหวะสุดท้ายเขาได้กระตุกกายปลดปล่อยเข้าไปในตัวของนักศึกษาตัวน้อยที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเช่นเดียวกัน น้ำขุ่นคลั่กทะลักไหลออกมาจากช่องทางอุ่นร้อนที่ยินดีจะรับมันเอาไว้ อกบางกระเพื่อมขึ้นลงเนื่องจากเพิ่งเสร็จจากกิจกรรมรักอันหนักหน่วงไป
ปาร์คชานยอลพรมจูบตามฝ่าเท้าและข้อเท้าอีกฝ่ายอย่างไม่นึกรังเกียจและแบคฮยอนเองก็เหนื่อยเกินกว่าจะพูดปราม ร่างเล็กผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาคมนั้นได้เก็บรายละเอียดทุกซอกทุกมุมของร่างกายที่หวงแหนนี้เอาไว้สมกับคำพูดที่ว่า
‘คุณเป็นงานศิลปะชิ้นที่สวยที่สุด..ของผม’
มีต่อในเด็กดีจ้า กลับไปเม้นให้โด้ยยย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น